veda şeyi.

merhaba.

uzun zamandır çılgın internet alemine bi şekilde veda etmem gerektiğini planlıyorum. yani, sonuçta, "herşey bitti ahey!" derken yeniden bir öss öğrencisine dönüşmek bi takım uygulamaları da beraberinde getiriyor. hem, ben reşit bir insan olarak, sorumluluk sahibiyim. (reşit olmak süper bişey lan! nedjima'da kimlik sordular geçen, çıkarıp garsonun alnının çatına dayadım. acayip bir 1991 doğumluyumdur, aklınızı alırım.)

şöyle bi düşündüm de, internetten süpersonik arkadaşlar edindim. şimdi böyle internet arkadaşı diyince kulağa çok tırt bir olay gibi geliyor, biliyorum. ama aslında hiç de tırt değil. normal hayatta 30 sene dolanıp bulamayacağın insanlar burda fink atıyor. yani internet arkadaşı dediğim, bildiğin yakın arkadaşlar lan. hani mesela "falanca'nın kardeşi foseptik çukuruna düşmüş, çok üzgünmüş" diye bir haber alsan, koşa koşa o falanca'nın yanına gidersin.

demek istediğim o ki, birileriyle "sevda çiçeği chat odası","yalnız kalpler kulübü" gibi sitelerde değil de böylesine seviyeli bir ortamda (çok seviyeliyiz ey blog halkı! accccayip seviyeli.) tanışınca işler değişiyor. hem o sitelerdeki insanlar buluşurken yakalarına kırmızı karanfil takıyor. biz o kadar özgüvenliyiz ki, buluşurken hiç bi yerimize hiçbir şey takmadık. ben çok insan tanırım internetten sevgili yapan, sonra sevgilisi tarafından terk edilen ve sevgilisi ünlü olup şehir dışına yerleşen. burda reklam girsin. www.rhcpfan.com. EHEHE KAPANDI Kİ ORA. rhcpfan dedim de, ordan da çok acayip insanlar tanıdım. birisi izmir'e çağırıp duruyo mesela. ehe. birisi de meğer angara'lı blog bebesiymiş.

bi süre sonra beni buralarda göremediğinizde "bu niye yazmıyo lan artık." diye düşünmeyin sevgili seviyeli blog halkı. ben ülkeme faydalı bir evlat olabilmek için gecemi gündüzüme katarak, buralardan fedakarlık ederek, parmaklarım nasır tutmuş bir biçimde buraya yazacaklarımı başka bir deftere yazıyor olacağım. ha bir de ders falan evet.

o kadar yazdık, 2 hafta içinde burayı terk etmezsem büyük rezillik çıkıcak yalnız.

şimdi düşünüyorum da, şu 18 (onsekiz) yıllık çılgın ömrümde yaptığım tek hayırlı iş bir blog hesabı açmakmış. çok sevgili tuğba'nın ruh hastası kıvamındaki ısrarlarıyla açtım, orası ayrı. (eskiden emesenin sipeysine yazardım. sadece sınıftan zeynep isimli, soyadını hatırlayamadığım bi kız okurdu ve "choq guselll" gibi yorumlar yazardı. gerçekten hayırlı bir iş yapmışım.)

bana iki hafta verin lan.

gerçekten gidicem.

belki 2-3 ayda bir uğrarım. yaşadığımın haberini veririm.

gitmeyen böyle olsun mu ha? olsun mu?

seviyorum sizi, hadi görüşürüz.

bak iki hafta dedim.

iki.

ben, ben, ağlamıyorum. gözüme toz kaçtı...

fotoğrafı sevgi dolu bakışlarım üzerinizde olsun diye koydum. yeni saç sıtaaylımı her daim gözünüze sokmak için değil. ama güzel oldu lan. bunu, yaptığım ikinci hayırlı iş ilan ediyorum.